დასავლეთი კიდევ ერთხელ ეკითხება საკუთარ თავს - რა სურს ვლადიმერ პუტინს?
რუსეთის პრეზიდენტი აკვირდება მეზობელ ბელარუსში ევროკავშირთან კრიზისის პროვოცირებას. შეიარაღებული ჯარები ერთმანეთს უპირისპირდებიან, როდესაც ახლო აღმოსავლეთის ათასობით მიგრანტი - პრეზიდენტ ალექსანდრე ლუკაშენკოს მიერ საზღვარზე მიყვანილი - ცდილობენ პოლონეთში გადასვლას.
გასული წლის სადავო საპრეზიდენტო არჩევნების გამო, ლუკაშენკო თითქმის მთლიანად დამოკიდებულია კრემლის მხარდაჭერაზე ძალაუფლების შესანარჩუნებლად. ძნელი წარმოსადგენია, რომ ის პუტინის ნების საწინააღმდეგოდ აძლიერებს დაძაბულობას ევროკავშირთან და პოტენციურად ჩრდილოატლანტიკური ხელშეკრულების ორგანიზაციასთან.
დაძაბულობა კვლავ იმატებს უკრაინასთან, საზღვრებთან რუსეთის ახალი სამხედრო ძალების მობილიზების შესახებ ცნობების ფონზე. პენტაგონი “ყურადღებით” აკვირდება და CIA-ს დირექტორი ბილ ბერნსი გასულ კვირას გაემგზავრა მოსკოვში, სადაც პუტინი მას ტელეფონით ესაუბრა.
პუტინი კვლავ აგრძელებს ევროპის შანტაჟს გაზის გამოყენებით მაშინაც კი, როდესაც დღეს გამოჩნდა პირველი ნიშნები იმისა, რომ სახელმწიფო კომპანია Gazprom-ი იწყებს მიწოდების გაზრდას ენერგეტიკული კრიზისის შესამსუბუქებლად. მართალია, მოსკოვი ამტკიცებს, რომ პირდაპირი კავშირი არ არსებობს, თუმცა ის აიძულებს ევროპულ მარეგულირებლებს, დაამტკიცონ Nord Stream 2-ის ექსპლუატაციაში გაშვება.
ხელისუფლებაში ყოფნიდან 30 წლის შემდეგ, პუტინმა არაერთხელ აჩვენა, რომ შეუძლია ტაქტიკური უპირატესობის მოპოვება დასავლეთში გაურკვევლობისა და უთანხმოების დათესვით. უკრაინის წინა დაძაბულობამ ივნისში აშშ-ის პრეზიდენტ ჯო ბაიდენთან სამიტი მოუტანა.
სტრატეგიული დაბრუნება ახლა ნაკლებად პერსპექტიულად გამოიყურება, რადგან ვაშინგტონი ორიენტირებულია ჩინეთთან დაპირისპირებაზე და ევროკავშირს გადაწყვეტილი აქვს წიაღისეული საწვავის ამოღება კლიმატის ცვლილების საპასუხოდ.
დასავლეთი წუხს, რომ პასუხი კითხვაზე, თუ რა სურს პუტინს, შეიძლება იყოს: პრობლემების დათესვა.
Bloomberg-ის ორიგინალური სტატიის ავტორი: ენტონი ჰალპინი