კრემლს დიდი ხანია ჩვევა აქვს, საშობაო არდადეგების გამოიყენოს ცუდი ამბების დასამალად. ქმედებები, რომლებიც ჩვეულებრივ იპყრობს მსოფლიო ყურადღებას, როგორიცაა ოპოზიციის ლიდერის ბორის ნემცოვის დაპატიმრება, ან რეჟიმის ცნობილი კრიტიკოსის, მიხაილ ხოდორკოვსკის განაჩენის გამოტანა, შეგნებულად გადაიდო დეკემბრის ბოლო დღეებამდე, როდესაც დასავლელი პარლამენტარების, დიპლომატების და მედიის მოღვაწეების უმეტესობა მიუწვდომელნი არიან, ხოლო საზოგადოების ყურადღება სხვაგან არის მიმართული.
გასულმა საკურორტო სეზონმა კიდევ ერთხელ აჩვენა ეს ტრადიცია - ამჯერად ვლადიმერ პუტინის რეჟიმმა საკუთარი რეკორდი მოხსნა და ერთ კვირაში დაასრულა რეპრესიები.
პუტინის გენერალური პროკურორის მოთხოვნით დაიხურა რუსეთის ორი ყველაზე ცნობილი უფლებადამცველი ჯგუფი - Memorial International, რომელიც იკვლევს საბჭოთა რეჟიმის მიერ ჩადენილ სისასტიკეს და Memorial Human Rights Center, რომელიც დღევანდელ რეპრესიებს სწავლობს. ერთ-ერთ გახმაურებულ პოლიტპატიმარს, იური დმიტრიევს, სასჯელი 13-დან 15 წლამდე გაუხანგრძლივეს. ციმბირში ცნობილ ოპოზიციონერ დეპუტატს, რომელიც დაკავშირებულია პუტინის დაპატიმრებულ კონკურენტთან, ალექსეი ნავალნისთან, ბრალი “ექსტრემიზმის” ბრალდებით წაუყენეს, შედეგად მას 12 წლით თავისუფლების აღკვეთა ემუქრება.
იუსტიციის სამინისტრომ “უცხოელი აგენტის” სტატუსი მიანიჭა დემოკრატიის მომხრე ფიგურების ახალ ჯგუფს, მათ შორის ცნობილ მწერალს, ვიქტორ შენდეროვიჩის. იმავდროულად, პუტინის პარტიის მაღალჩინოსანმა დეპუტატმა თქვა, რომ დროა დაიწყოს კრემლის ოპონენტებისთვის რუსეთის მოქალაქეობის ჩამორთმევა - როგორც ეს გაკეთდა საბჭოთა კავშირში დისიდენტების მიმართ.
და ეს ყველაფერი ახალი წლის ღამემდე სულ რაღაც ხუთ დღეში.
შეიძლება გასაკვირი იყოს პუტინის რეპრესიების ახალი ტალღის სიჩქარე და ინტენსივობა, მაგრამ არა მისი ტრაექტორია. როგორც ისტორია გვიჩვენებს, პუტინის მსგავსი სისტემები გააგრძელებენ მოძრაობას შიდა რეპრესიებისა და გარე აგრესიის მუდმივ სპირალში, სანამ წინააღმდეგობას არ შეხვდებიან.
კრემლის მიმართ ორგანიზებული წინააღმდეგობის ნაკლებობა (ჯერჯერობით) გასაკვირი არ არის, თუ გავითვალისწინებთ პუტინის 20 წლიან ომს რუსულ საზოგადოებასთან - ომი, რომელიც მოიცავდა დამოუკიდებელი მედიისა და არჩევნების განადგურებას, სახელმწიფოს მიერ დაფინანსებულ მკვლელობებს და პოლიტიკურ დაპატიმრებებს, სახალხო დემონსტრაციებისა სასტიკი ჩახშობას.
ერთ მშვენიერ დღეს, როდესაც რუსეთის საზოგადოებაში ცვლილებების მოთხოვნა კრიტიკულ წერტილს მიაღწევს, ვერცერთი ეს ბარიერი ვერ შეაჩერებს ტალღას. პუტინის მოწონების მაჩვენებლის დაცემა და რუსების მზარდი დაღლილობა მისი გეოპოლიტიკური თავგადასავლებისგან აშკარად აჩვენებს ტენდენციას, მაგრამ ჩვენ ჯერ არ მივაღწიეთ კრიტიკულ წერტილს. როგორც ყაზახეთში განვითარებული მოვლენები აჩვენებს, პოლიტიკური რყევები შეიძლება მოულოდნელად დაიწყოს.
რაც კიდევ უფრო გასაკვირია - თუნდაც შოკისმომგვრელი - არის დასავლური დემოკრატიების მზადყოფნა, იმოქმედონ როგორც პუტინის თანამზრახველებმა, მიანიჭონ მას არა მხოლოდ ძალიან საჭირო საერთაშორისო აღიარება, არამედ დასავლურ ფინანსურ სისტემებზე წვდომის მაშველი რგოლი.
განსხვავებით სხვა დიქტატურებისგან, რომლებსაც ერიდება თავისუფალი სამყარო - მაგალითად, ნიკოლას მადუროს ვენესუელაში ან ალექსანდრე ლუკაშენკოს ბელარუსში- პუტინის კლეპტოკრატია მჭიდროდ არის ინტეგრირებული გლობალურ სისტემაში. მისი ახლო მოკავშირეები ფლობენ დასავლურ უძრავ ქონებას, საუკეთესო ინგლისურ საფეხბურთო კლუბებს და იღებენ პასპორტებს ნატოს ქვეყნებიდან.
საზღვარგარეთ დაცული რუსული კერძო აქტივები $1 ტრილიონს აღემატება. ამ სიმდიდრის დიდი ნაწილი სავარაუდოდ თავად პუტინს უკავშირდება. აუხსნელი მიზეზების გამო, ჯო ბაიდენის ადმინისტრაციამ ვერ შეძლო რუსეთთან დაკავშირებული ერთი სიის შედგენა მაგნიტსკის აქტის მიხედვით. კანონი, რომელიც შექმნილია პასუხისმგებლობის დაკისრებისთვის პუტინის ოფიციალური პირების მიერ ადამიანის უფლებების დარღვევისთვის.
ნაკლებად ცნობილი, მაგრამ შესაძლოა უფრო ნათელი მაგალითი მოგვაწოდა რუსული გაზეთის მთავარმა რედაქტორმა და ნობელის მშვიდობის პრემიის ლაურეატმა დიმიტრი მურატოვმა გასულ წელს ოსლოში დაჯილდოების ცერემონიაზე. დასავლელ წარჩინებულებსა და დიპლომატებს შეახსენა, რომ ნავალნი კრემლმა ფრანგული კოსმეტიკური კომპანიის საჩივრის შემდეგ დააპატიმრა, რაც პუტინის დანაშაულებებში დასავლური თანამონაწილეობის კიდევ ერთი მცირე ელემენტია.
ახლა, როცა აშშ-ისა და ნატოს ლიდერები ემზადებიან მომავალ კვირას კრემლის ოფიციალურ პირებთან მოლაპარაკებებისთვის ევროპაში პუტინის მიერ შემოთავაზებული იალტის ტიპის უსაფრთხოების მოწყობის შესახებ, ჩვენ გვესმის დასავლური არგუმენტები დამშვიდების პოლიტიკის შესახებ. ისინი მერყეობს უცნაური წინადადებებიდან ბალტიისპირეთის ქვეყნების ნატოდან გაძევების შესახებ და დამთავრებული გერმანიის კანცლერის ბევრად უფრო შემაშფოთებელი მოწოდებით პუტინთან ურთიერთობების “ახალ დასაწყისამდე”.
ჩვენ ვიცით, როგორ მთავრდება დამშვიდების პოლიტიკა. მე-20 საუკუნემ ამის საკმაო ილუსტრაცია მოგვცა და თანაც გამონაკლისის გარეშე. საბედნიეროდ, დასავლელ პოლიტიკოსებში ჯერ კიდევ არსებობს ხმები, რომლებიც მზად არიან დაიცვან პრინციპი - ისევე როგორც კონგრესის ბოლო წინადადების ავტორები, გააუქმონ აშშ-ს მიერ პუტინის აღიარება, თუ ის უკანონოდ გააგრძელებს თავის მმართველობას 2024 წლის შემდეგ. ამ ინიციატივამ ოფიციალურ მოსკოვში შოკი გამოიწვია.
ვლადიმერ ბუკოვსკიმ, კომუნისტური ეპოქის ცნობილმა რუსმა დისიდენტმა, ერთხელ აღნიშნა, რომ ძალიან ბევრმა დასავლელმა პოლიტიკოსმა საბჭოთა გაზზე ბეკონის შეწვის სურვილი მათ დეკლარირებულ ღირებულებებზე მაღლა დააყენა. ბუკოვსკის თაობის საბედნიეროდ, ამას ყველა არ აკეთებდა. შეიძლება მხოლოდ იმედი ვიქონიოთ, რომ დღეს თავისუფალ სამყაროში ჯერ კიდევ არიან ლიდერები, რომლებიც მზად არიან პრინციპები ბეკონზე მაღლა დააყენონ.
ვლადიმირ კარა-მურზას მოსაზრება